In nomine sancte et individue Trinitatis, Patris et Filii et Spiritus Sancti, qui est trinus in nomine et unus in numero. Conditor mirabilis rerum, cum sit omnium dominus, nullaque nisi ab eo pro meritis subjectorum potestas hominibus in hoc salo sit concessa, potentes hujus seculi bonis operibus insistentes a se non abicit, sed uti apostolus ait, «personarum acceptor non est, verum in omni gente qui timet eum et operatur justitiam acceptus est illi». Quapropter in hujus mundi pelago homines caducis operum honoribus admodum affluentes, quique nolunt vivere secundum illud apostoli dictum, «tanquam nichil habentes et omnia possidentes,» sed easdem opes a Deo sibi concessas male utendo abutuntur, suorumque peccaminum mole graviter deprimuntur, aliquando quidem resipiscentes, divine propitiationis advocata clementia, sedula mente ad eum redire debent, qui mortem non desiderat peccatorum, verum ad se redeuntium culpam non solum misericorditer astergit, sed etiam sua inolite misericordia oblivionis velamine obtegit. Quia vero peccatoribus tante vires non subpetunt, ut absque sanctorum suffragio mereantur adipisci suorum veniam delictorum, gloriosorum patrocinia martyrum ceterorumque sanctorum incessanter opus est implorare, quatinus eorum meritis Deum placatum habeant, atque ad eterna mereantur pertingere gaudia seculorum metis nescia. Itaque ego Rotrocus, militari balteo accinctus atque castri Mauritanie comes, eque Dunensis castri vicecomes, notum volo esse omnibus ortodoxe fidei cultoribus, quoniam pater meus, comes videlicet Gaufridus atque vicecomes, tam superbi sanguinis nobilitate, quam mundanarum rerum famosissimus, pro parentum suorum suaque salute, necnon pro suarum sobolum incolumitate, inter Joginie fluvium castrumque Nogiomi, quod situm est in Pertico, in honore pretiosi martiris Dionisii sotiorumque ejus magnifico opere basilice jecit fundamenta. Cujus operis partem peregit non exiguam prefatumque martyrem suis rebus pro tempore honoravit, pollicens post operis expletionem ipsius basilice multo majora dare, ut monachorum ordo ibi militaturus, propulsa omni inedia, pro suo omniumque salute perdia pernoxque cum omni tranquillitate preces Deo fundat. Interea ergo improvisa mors in Carnotina urbe eum ab ecclesia Matris Domini redeuntem atque suorum militum longo ordine circumdatum furtivis anticipavit gladiis, imperfecto opere basilice quam ceperat. Ego vero satis adhuc juvenculus, heres pro eo constitutus, cum inter hujus pelagi procellas multa pertulissem pericula, tandem superne pietatis intuitu, data quiete et otio, ab abbate Landrico, qui tunc cenobii Sancti Petri Carnotensis gubernacula strenue regebat, de suis monachis duos vel tres ut eligeret petii, qui loco a patre meo cepto autentico ritu deservirent. Nam monachos memorati cenobii vivens in corpore plus omnibus aliis pater meus dilexerat. Missi itaque monachi, ut rogaveram, partem rerum illarum quam pater meus ecclesie donaverat, usibus monachorum tradere decrevi, partemque ad peragendum basilice opus amministrari jussit. Expleto cum Dei adjutorio opere, anteque obirem tota intentione totisque nisibus quesivi ut dedicaretur prefata basilica. Accersito denique Gaufrido, Carnotensi episcopo, atque Arnaldo, Cenomannensium presule, necnon Gauscelino Sancti Carileffi abbate, una cum clericorum monachorumque multimoda serie atque innumerosa plebe, XVIII^o kalendas januarii, cum magno tripudio celebratur, octoque altaria sacrantur in ea. Tunc inter missarum sacrarum sollempnia coram episcopis omnique plebe, una cum consensu filiorum meorum, videlicet Gaufridi, Hu[gonis], Rotroci, Fulcoisi, Elviseque filie, atque obtimatum meorum, de omnibus rebus quas pater meus vivens ecclesie contulit vel ab aliis hominibus dari concessit, donum super beati Dionisii altare principale posui. Deinde ex mei juris rebus, quas ad opus hoc aliunde emeram, prout potui competenter patris dona auxi: imprecans Ananie et Saphire mortem Judeque proditoris penam omnibus qui diabolica suasione de rebus datis vel concessis ecclesie predicte vel modicum quippiam subripere temptaverit vel minuere. Dedit itaque pater meus sepe nominandus Gaufridus, annuente domino suo Odone palatino comite, vicum ecclesie adjacentem, cum X prati agripennis, totamque in circuitu terram quam in dominicatu habebat super Rodnam fluvium; duos quoque farinarios super eumdem fluvium. Ex altera vero parte fluvii Joginie, dedit ecclesiam Sancti Hylarii, cum sepultura et decima, cum omnibus appendiciis suis. Burchardo quoque avunculo suo exorante, ejus terram ex integro concessit cum brogilo, dedit etiam terram de Belseria. Mortua denique Melesinde matre sua, pro anima ejus dedit quicquid mater in dote vivens post mortem viri sui possederat. In Asconis villa alodium quod ibi jure hereditario possedit, ecclesiam quoque Campi Rotundi cum tota terra de Nigella, cum appendiciis suis atque (sic); atque super Heram fluviolum, in loco qui dicitur Vivariis, omnem terram quam ibi possedit, tam cultam quam incultam, tam exquisitam quam inquirendam cum pratis et silvis. Servorum etiam suorum morientium ubique locorum, videlicet tam in Mauritanie comitatu quam in Castri Dunensis sive ubiubi, sicut mos sibi deferebat, subjectas, cum assensu et postulatione ipsorum, tam in edificiis quam in aliis rebus, beato Dionisio martiri fratribusque eidem loco famulantibus concessit. Saltus quoque proprios consuetudinarios usibus ecclesie ediumque monachorum atque hominum suorum edificationibus et focis destinatum fore, excepto Pertico. Sed et in omnibus saltibus suis porcellagium omne remisit porcorum monachorum. Dedit etiam, quod pretermisimus, censum quarumdam arearum urbe in Carnotina juri suo reddendum. In burgo vero Dunensis Castri, postulatione servorum suorum, in honore et rememoratione Domini nostri Jesu Christi Sancti Sepulchri ecclesiam permisit fundari, eo videlicet tenore ut basilice memorate Sancti Dionisii ipsa ecclesia Sancti subjaceret Sepulchri, et monachis ibidem constitutis semper obediat. Addidit etiam hoc ad augmentum ecclesie Sancti Dionisii, ut si quis suorum fidelium sive vivens amore Dei accensus, sive moriens infernorum penis astrictus, aliquid quod ex beneficio ipsius tenere videtur, vellet beato dimittere Dionisio, haberet liberum arbitrium sine contradictione succedentium comitum; et si aliqua prava consuetudo in rebus datis inesse videtur, ita statim ut data fuerint aboleri jussit, tanquam antea non fuerit. Emptiones quoque monachorum, quas ab ejus hominibus facere poterint, omnimodo liberas esse ab omni consuetudine mandavit; et omnia que data sunt ab eo vel danda ab aliis in futuro, ita esset vobis libera ut ei succedentes neque per bannum, neque per theloneum, neque per vicariam, neque per collocationem suorum militum, neque per aliam aliquam quamcumque modicam consuetudinem monachos de Dei servitio disturbent, neque suis hominibus aliquam inferant inquietudinem. In ipso quoque Castro Dunensi consuetudinem quinque stallorum salis ac carnis concessit; atque in loco qui Oratorius dicitur concessit dari terram unius carruce a Viviano filio Otardi atque ab ejus filio, nomine Hugone. Que ergo Rotrocus comes pro anima mea dedi, una cum assensu filiorum meorumque fidelium, licet parva hec sint: in territorio Dunensi, in loco qui vocatur Fracta Vallis decem agripennos vinee beati Dionisii supradicte ecclesie dedi; et in Morini villa terram unius aratri, medietatemque ecclesie de Margone; molendinum quoque de Ruitura cum tali molta qualem in manu mea habebat; atque terram de Bremerii Curte cum mediatoria; et item terram Boiniaci cum mediatoria; medietatem etiam Bebanis villa, ac silve que dicitur Ostingavis. Ista omnia dona libera esse volo, sicut et pater meus sua suorumque fidelium dona esse libera stabilivit, domino meo Tetbaldo comite assensum prebente liberalitatis mee dono. Supradictis quoque rebus a me datis addere volui in auro atque argento quaterviginti uncias auri, et XII ac IIII (sic) sciphos argenti, atque quadraginta libras nummorum Pictaviensium ac Cenomannensium. De quibus omnibus donis si quis sacrilegus aut insanus Zabuli instinctu aliquid detrahere vel minuere temptaverit, nisi resipuerit, et ad satisfactionem confugerit, auctoritate omnipotentis Dei, Patris et Filii et Spiritus Sancti, et apostolorum, martyrum, confessorum, virginum sanctorumque canonum sit excommunicatus et anathematizatus, et a liminibus sancte Dei ecclesie sequestratus, ut non habeat partem cum Deo neque cum angelis neque cum sanctis ejus; sed sit pars ejus cum Sathana et [cum] angelis ejus, si in malitia sua perstiterit, atque in inferno cum Caipha et Pylato, et his qui Dominum Deum crucifixerunt, atque cum iniquo Nerone, qui Dei apostolos, Petrum quidem pedibus sursum positis cruci affixum, Paulum capite truncavit, penis crucietur debitis, tunc veniam habiturus cum diabolo et angelis ejus sint habituri. Sub hac etiam ponimus eos excommunicatione, qui de rebus datis a dominis supradictis, et a nobis minime in hac carta vel tedio laboris vel oblivionis vitio positis quicquam violare aut subripere voluerint. Dimisimus quoque piscatoriam Joginie a vallo Bellivillaris usque ad aquam que Edera dicitur. S. Tetbaldi comitis. S. Stephani comitis. S. Adeladis comitisse. S. Odonis filii ejus. S. Berte comitisse. S. Gausfridi, filii Rotroci comitis. S. Gaufridi Noti. S. Rodulfi Pagani. S. Werrici vicedomini. S. Odonis de Campo Adalelmi. S. Hugonis de Curodlenis. S. Balduini de Grandi Prato, Wilelmi prepositi, Herbaldi senescalli, Bladini, Stephani majoris, Dudonis dapiferi, Alberici de Sancto Aniano, Hugonis, Fulconis de Brena, Winemaris de Castello, Vitalis carpentarii, Bovidonis, Rodberti capellani, Ademari presbiteri. Actum est hoc Carnotis publice, III idus januarii, in camera comitisse, juxta portam cinerosam, Philippo rege in Francia, inditione prima. Eam conventionem Ubertus abbas habuit Tedbaldo comiti et sue conjugi et sorori, ut eorum anniversaria fierent, sicut Gaufridi comitis et Rotroci comitis. Hanc cartam scripsit Paulus edituus et notarius Sancti Petri Carnotensis.